http://www.fkv.rs/borivoje-bora-mirosav ... dne-epohe/
Borivoj Bora Mirosavljević – Priča jedne epohe
Priredio Nebojša Živić dana May 22, 2011, u: Novosti
U stilu velikih pripovedača, veliki ovoga puta majstor fotografije – Borivoj Mirosavljević , otškrinuo je vrata jedne epohe kroz prelepu priču o fotografiji u prostorijama Fotografskog kluba Vojvodina.
Borivoj diplomirani ekonomista, dugogodišnji novinar, fotoreporter i istaknuti sportski radnik je rođen 1937. u Futogu. Završio je novosadsku gimnaziju Jovan Jovanović Zmaj i potom diplomirao ekonomiju u Subotici. Od 1956.g. radi kao novinar-reporter u listu’’Dnevnik’’. Osvajač je mnogih priznanja, od kojih mu je prvi trofej ’’Zlatno oko’’ za fotografiju sa fudbalske utakmice Vojvodina-Crvena Zvezda, koja je i dalje nagrađivana širom zemlje i inostranstva. Najdraže priznanje mu je srebrna medalja od UNICEF-a 1959.g. Majstor Fotografije FSJ je postao 1987.g.
Na velikom platnu na zidu Fotografskog kluba Vojvodina, u utorak 17.05.2011. smenjivale su se slike, golicajući radoznalost publike za koju je veliki broj detalja i podataka prikazanih kroz ovaj mali vremenski putopis bilo pravo otkrovenje, izazivajući različite emocije.
Krenulo je sve od početaka fotografije na ovim prostorima, čak i malo pre toga…
Prikazao je prvo Bora stranicu jedne knjige, sa naslovom »Fizika», i započeo pripovedanje o velikom srpskom naučniku Atanasiju Stojkoviću , koji je još pre nastanka fotografije objavio na srpskom jeziku naučnu knjigu koja je naišla na negodovanje kod njegovih zemljaka – kao o beskorisnoj temi. Kažu «bolje bi bilo da je napisao knjigu kako zaraditi više novaca, uz što manje rada…». Atanasije negde u toj knjizi pored ostalog objašnjava i priču o kameri obskura i kako su je umetnici tog doba koristili za izradu crteža, i tu negde početkom 19. veka – tačnije 1801. godine počinje priča o fotgrafiji…
Sledi u tom nizu i fotografija jedne dagerotipije – po svemu sudeći najstarijeg očuvanog primerka, srpskog trgovca Živanovića koji je svojevremeno boravio u Beču. Tom prilikom ovaj karlovački trgovac se obreo u ateljeu Anastasa Jovanovića gde je i nastao taj «zapis svetla».
Lagano, nas pripovedač kroz ove istorijske činjenice dovodi do ateljea čuvenog novosadskog fotografa Polzovića, i Borinog prvog fotografisanja za maturski pano i prvog susreta sa foto-laboratorijom. Polzivić koji je tom prilikom malog maturanta gimnazije «J.J.Zmaj» izbacio iz svog ateljea, zato što zaviruje u njegovu mračnu komoru i krade zanat, da bi u nekom broju godina posle tog događaja poklanio tom istom dečaku svoj Rolleiflex – koji Bora i danas sa ponosom čuva!
Usledile su razne fotografije – i razne priče koje one u svome ramu nose…
Rušenje starog Šangaja i legendarna fotografija romske dece, pod nazivom «Priča iz predgrađa 2», kako u potpuno čistom osećanju radosti trče niz livadu, …ali radost te dece je bila kratkog daha… Bora se tad poverio publici u Fotografskom klubu Vojvodina i rekao da rušenje njihovih kuća i kopanje kanala DTD ima sačuvano na filmskoj traci, ali da taj surovi događaj publika do sad nije videla. Nije želeo da evocira uspomenu i potresno svedočenje o razaranju kuća i ljudskih sudbina.
Prikazao je majstor fotografije i jednu nesvakidašnju fotgafiju rađenu stilom piktorijalizma sa kojom je na jednom likovnom konkursu u konkurenciji slikara osvojio prvu nagradu. Pojavljivale su se tu i slike i pripovedanje koje je pratilo istoriju Fudbalskog kluba Vojvodina, pa zatim izgradnju i otvaranje Žeželjevog mosta i interesantnu priču o jurnjavi po lukovima tek otvorenog mosta sa milicajcem koji je pokušavao da uhvati «špijuna» sa fotoaparatom, a bilo je tu i fotografija koje su ovenčane mnogobojnim nagradama sa svetskih fotografskih konkursa.
Usledila je priča o Borinom interesovanju za «pokretne slike». Ilustrovao ju je epizodom o kratkom filmu od svega tri minuta – koji je imao za temu život radnika u ciglanama. Film je bio pripreman za jedan od kongresa KP u drugoj polovini 20. veka. Sasvim slučajno snimajući ovaj kratki dokumentarac autor je u jednom kadru obuhvatio natpis na zidu ciglane na kome je stajlo: «Socijalizam je ovde rekao laku noć». Pred samo prikazivanje zatraženo je da se film cenzuriše i izbaci ovaj kadar – ali autor nije to učinio. Reakcija je bila neočekivana, prikazivanjem tog kratkog filma pred učesnicima kongresa u prepunoj sali Doma sindikata u Beogradu još pre kraja filma prolomio se gromki aplauz i tako je ovim već pomenutim kadrom, kako Bora reče, inicirana bitna promena na unapređenju teškog života radničke kalse u ondašnjim ciglanama.
Pripovedanje je nastavljeno odgovaranjem na pitanja prisutnih članova Fotografskog kluba Vojvodina i njihovih gostiju, gde je svetlo dana ugledala priča o prijateljstvu Milosavljevića i velikog srpskog slikara Milana Konjevića. I kao i sve dosadašnje priče i ovu je Bora začinio dozom njemu svojstvenog humora - o tehnici modernog slikanja Konjevića i vrednosti njegovog potpisa… kako kaže Bora – na neka platna je Milan prvo stavljao svoj potpis a tek onda je na njih nanosio boje, jer su kolekcionari vrednost više pridavali njegovom potpisu nego u nekim slučajevima njegovom delu!
Usledio je tužan osvrt na našu današnjicu gde fotografske radnje nestaju, policija počijnje da snima sama svoje mušterije čak i za lične karte i pasoše, a velika produkcija fotografija zahvaljujući digitlnom zapisu – dovodi fotografe da veliki broj zabeleženih fotografija brišu (zbog problema sa skladištenjem,…) i tako nestaju dokumenti ovog vremena – ma kakvog kvaliteta oni bili.
Borivoj Mirosavljević je, kroz ovu gotovo tročasovnu priču, provlačio i detalje o istoriji vojvođanske fotografije, kao i knjige koje je do sad izdao na tu temu. U jednom momentu je pomenuo i zgradu u Dunavskoj br.9 u Novom Sadu. Ta zgrada i danas postoji u dosta lošem stanju i na njenom zidu još uvek stoji grb Crne Gore. Elem, vlasnik te zgrade bio čuveni novosadski fotograf Singer koji je u to vreme bio zvanični fotograf 6 kraljeva iz Evrope, a pored ostalih i Kralja Nikole – zbog čega je i postavio crnogorski grb na fasadi svoje kuće.
Lokacija te kuće i njen istorijski zančaj gotovo same sebe predlažu za potencijalni muzej fotografije – koji je Borina životna želja. Ispoveda Bora da mu je jedna od težih borbi, bila ona koja je uspešno okončana uvođenjem pojma Fotografija u zakon o kulturi republike Srbije, ali žali za tim da sve evropske zemlje imaju svoje muzeje fotografije kao bitne lokacije kulture i istorije – a da je jedino Srbija ostala kao zemlja bez jedne tako značajne institucije. A materijala za to ima …
I eto zadatka za Fotografski klub Vojvodina i sve aktivne klubove u Srbiji da ostvare ovu ideju jednog velikog majstora fotografije, prateći stihove J.J.Zmaja: «Gde ja stadoh ti produži,…»
